अधुरो कविता र नयाँ नेपाल

मन्त्रिमण्डलमा,

संसदसभामा,

अनि जनताका प्रत्येक सचेत मगजहरुमा

जब

नयाँ नेपालको खाँचोको महसुुुस भयो

तब

मेरो कवि मनमा

एउटा नयाँ कविता लेख्नु पर्ने

आवश्यकताको महसुस भयो ।

त्यसैले,

उता ६०१ को छनोट भइ रहँदा

मैले पनि छान्न थालेँ

कवितात्मक छाँटहरु

अनि बान्की परेका शब्दहरु ।

हरेक बिहान घाम लाग्थ्यो

जाडो या गर्मी

घाम पारिलै हुन्थ्यो

र,

तेही पारिलो घामको छाया ताप्दै

हाई काढ्दै र आँखा मिच्दै

म कविता लेख्थेँ ः–

विधिको विधान – नेपालको संविधान ।

तर,

कृषिप्रधान देशलाई

कुर्सी प्रधान बनाउन थालिए पछि

कागजका ती उर्वर पानाका

गरा गरामा

कुनै शब्द उब्जाउन सकिनँ

नयाँ कविता लेख्ने एउटा अर्को प्रयास

खेर गएको महसुस भयो ।

बित्थैमा,

राज्यको चुनाव खर्च खेर गयो

२ करोड जनताको सपना तुहियो

आफ्नो कविताले आफ्नै चित्त नबुझेपछि

मनमा निराशा छाउन थाल्यो

जुन,

स्वास्थ्यको लागि हानिकारक थियो

त्यसैले 

मनलाई आश्वासन दिलाउन

‘भोलि लेख्छु’ भन्दै म्याद थप्न थालेँ

‘सँगिनी सुई’ जस्तै

‘एक पटक लाए पछि तीन महिना ढुक्क ।’

दिलाइएको आश्वासन न हो

कति पो काम गथ्र्यो र 

अन्तत ः

नयाँ शीर्षक सहितको

नयाँ कविता लेख्नु पर्ने

आवश्यकताको महसुस भयो ।

सोच्न थालेँ, गम्न थालेँ

छन्द या बेछन्दको

लामो या छोटो

कस्तो संरचनाको कविता

कुन शीर्षक र विषयको कविता

बढी लोकप्रिय हुन्छ,

बढी प्रभावकारी हुन्छ ?

मलाई त रच्नु थियो,

सिर्जना गर्नु थियो

एउटा यस्तो कविताको

जसले मन जितोस्

हरेक पाठकको,

एक एक श्रष्टाको

अनि साहित्य जगतमा

त्यसले हङ्गामा मच्चाओस्

कविता होस् त यस्तो

तर,

शब्दहरु नै सुगठित नभए पछि

मनमा चिसो पसेको महसुस भयो ।

राजनैतिक दलहरुले

यत्र तत्र सर्वत्र टालेका

प्रोपागान्डा पढेपछि

असमयमै सपना देख्न थालेँ

वास्तविकता भन्दा धेरै टाढाको  

कथित नयाँ नेपालको ।

सडकहरु चिप्लेर लडिएलाझैँ चिल्ला

बिजुली  बत्ती झिलिमिली

पचहत्तरै जिल्ला

हरियो भरियो पाखापखेरी वन

वाह! क्या राम्रो नेपालको प्राकृतिक तन

गाउँ गाउँमा, टोल टोलमा

हाइस्कुल र क्याम्पस

दुःख पाउँछस् मङ्गले

विदेश नजा स्वदेश मै बस् ।

अनि त्यहाँ,

मेरो कविता जीवित थियो

मेरो सपना साकार थियो

मेरो नयाँ कविता लोकप्रिय थियो

तहल्का मच्चाएछ त्यसले

सब मेरो काँध थपथपाउँथे

‘क्याबात ! क्याबात !!

वाह ! कविजी क्याबात् !!!’

तर,

कता कता

के के

नपुगे जस्तो लाग्यो

अनि बिउँझिएँ वास्तविकतामा

अघिकै कागज थियो साथमा

जहाँ एउटा अधुरो कविता थियो

‘नयाँ नेपाल’ शीर्षकमा ।।।

२०७१ ।०७।०३